“Ik wil dat we het niet vergeten. Het aantal slachtoffers van de MH17-ramp, 298, is een getal. Maar het waren allemaal mensen, individuen. In mijn geval onze vader, van mijn broer en mij. Daarom wil ik mijn verhaal nog een keer vertellen”, zegt Roermondenaar Reinier Souren (37). Hij verloor op die vreselijke dag vandaag tien jaar geleden zijn vader en zijn stiefmoeder.
Reinier was op het moment van de ramp in Nieuw-Zeeland, in afwachting van de komst van zijn vader en zijn partner. Reinier stond aan het begin van een jaar reizen en werken in Nieuw-Zeeland. Zijn vader en zijn partner kwamen over om een reis door het land te maken. “Toen kreeg ik telefoon van mijn broer Arno. Dat vond ik al raar. Ik zou met mijn vriendin gaan skiën die morgen. Maar Arno vertelde dat een vliegtuig was neergestort en dat er zo goed als zeker geen overlevenden waren. Dat was een heftig moment waar ik nog vaak naar terug ben geweest. En natuurlijk ook het schuldgevoel. Was ik maar niet hier, dan zaten zij niet in dat vliegtuig. Ik weet het, dat is natuurlijk niet zo, maar die scenario’s gaan toch door je hoofd.”
Daarna volgde, zoals bij elk onverwacht overlijden, een rollercoaster. “Natuurlijk vooral verdriet, hoewel het lastig is om meteen te beseffen. Maar ook een droom van mij viel in duigen, dat jaar in Nieuw-Zeeland. Daar had ik heel veel zin in en alles werd ineens anders met dat grote verdriet.”
Terug in Nederland treft Reinier een land in rouw aan. “Toch heb ik veel niet echt meegekregen. Natuurlijk was het massale verdriet ook wel een steun. Maar we hebben afscheid genomen in familiaire kring. We zijn ook niet naar herdenkingen geweest en hebben ook geen contact met andere nabestaanden. We voelen die behoefte niet.” Reinier is wel voorstander van een herdenkingscentrum. Daar zou ook het vliegtuigwrak komen te staan. “Dat is confronterend. Maar wat je dan ziet is wel de waarheid. Dat is wat er is gebeurd.”
Rechtszaak
De rechtszaak rondom de MH17 heeft Reinier, die inmiddels in Beegden woont, van een afstand gevolgd. “Ik kreeg het zijdelings wel mee, maar ik had niet de behoefte om me daar in te verdiepen. Anderen staan daar anders in. Sommigen hebben hun ouders verloren, anderen hun kinderen of kleinkinderen. Ouders die hun kinderen verliezen, dat is toch weer wat anders en misschien is daarom de drang om er intensief mee bezig te zijn nog groter. Dat snap ik wel. Ik vond het wel fijn hoor, dat er recht gesproken is. En ja, ik weet ook dat de daders waarschijnlijk nooit gestraft kunnen worden. Maar daar doe ik het mee. Net zoals ik weet dat het waarschijnlijk niet eens de bedoeling was de MH17 uit de lucht te schieten. Maar dat zal zo zijn, er is wel op een knopje gedrukt.”
Het leven gaat door
Inmiddels heeft Reinier wel weer levensgeluk gevonden. Hij is vader van twee en een derde is op komst. “Maar toch, op de grote momenten van je leven is hij er niet. Bij de geboortes, of toen mijn broer onlangs trouwde. Mijn vader was een hele empathische man, die mis je echt op zo’n momenten. Echt een plaats kunnen geven, heb ik het toch nooit helemaal. Ik ga vandaag wel naar de herdenking, ik denk dat aan te kunnen nu. Ik kijk nu ook alles op tv. Laat het maar binnenkomen, ik wil de emoties nu gewoon de ruimte geven. Ik heb ook veel aan mijn broer. Zoiets is echt bonding. Wij zijn z’n zonen, er zijn er twee die het echt allemaal zelf hebben ervaren. Na de komende dagen hoop ik op afsluiting. Het gaat nooit meer weg, het hoort bij ons, maar ‘life goes on’. Kinderen weten ook dat hun ouders dat zouden vinden.”
