Binnenkijken bij asielopvang Nederweert: ‘We zijn hoe dan ook 1 oktober weer weg’
“Ik heb maar een opdracht gekregen van de gemeente Nederweert: hier weg zijn op 1 oktober”, zegt Etiënne van den Elzen resoluut. Hij is verantwoordelijk voor de opbouw en straks weer de afbraak van het tijdelijke opvangcentrum voor asielzoekers in Nederweert. Vorige week ging het centrum open en dinsdag openden de deuren voor de pers.
“Vaak vinden mensen het ergens ook wel weer jammer als we gaan. Er is in de tussentijd toch iets gegroeid tussen de asielzoekers en de omwonenden”, vult locatiemanager Tom Koopmans hem aan.
In veel plaatsen denken ze daar bij de aankondiging van azc-plannen heel anders over. Het verzet is fel en soms zelfs gewelddadig, zoals onlangs bij protesten in Brabant. Hoewel er geen sprake is van een volwaardig AZC, sloeg ook in Nederweert veel mensen de schrik om het hart toen de gemeente besloot mee te werken aan de opvang van 150 asielzoekers van deze maand tot oktober.
‘Geen veilige landers’
Nu wonen er 92 en volgende week volgen er nog zo’n 50. En daar blijft het bij. “Hier wonen mensen die al een eind in de procedure zitten en kansrijk zijn voor een verblijfsvergunning. Nee, geen ‘veilige landers'”, zegt Koopmans, daarmee doelend op de groep die kansloos is voor een vast verblijf in ons land maar wel voor ernstige overlast zorgt. “Sterker nog, we hebben zelfs de huidige bewoners geselecteerd. Zes mochten niet mee uit de inmiddels gesloten opvang in Heeze, omdat ze toch enigszins sociaal onaangepast gedrag vertoonden.”
Tekst gaat verder onder de foto
Het terrein zelf is omheind door een vriendelijk ogend hekwerk. “Zelfs daar zit een gedachte achter. Dit maakt toch een andere indruk dan pakweg zwart zeil”, vertelt Etiënne van den Elzen. “Verder is er dag en nacht toezicht. Ook de politie is regelmatig zichtbaar. Niet per se altijd nodig, maar het stelt de mensen binnen en buiten gerust.”
Syrisch tot Colombiaans
Wie in het centrum loopt, ziet dat het een vredige indruk maakt. Mensen koken zelf, doen zelf hun boodschappen en er is een grote gezamenlijke ruimte. De units zijn klein, maar schoon. Er wonen zestien nationaliteiten, van Syrisch tot Colombiaans. “Dat gaat goed onderling. Mensen onderhouden samen met ons het terrein en een enkeling werkt al. Maar doordat we al meerdere keren ergens anders naar zijn verplaatst, is dat vaak lastig. Ga maar met de fiets naar Heeze. Dus ik roep werkgevers uit de regio op, heb je mensen nodig, meld je bij ons. De meesten hebben een BSN-nummer. Nee, geen louche uitzendbureaus, dat willen we niet.”
Tekst gaat verder onder de foto
Per 1 oktober is het dus weer afgelopen. “Dat is de deal en daar houden we ons aan”, zegt Etiënne van der Elzen. “Dat is altijd weer vervelend, maar het is wat het is. Ruim van tevoren gaan we alweer op zoek naar een alternatieve locatie. Daar komt veel bij kijken. Vergunningen, scholen, de veiligheidsregio moet beslissen en noem maar op. Natuurlijk zou het simpeler en zeker ook goedkoper zijn als we niet telkens moeten opbouwen en afbreken. Maar dit is de situatie gewoon.”
